Η ΔΙΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΤΟΡΠΙΛΗΣ ΠΩΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ

ΤΙΣ 14 ΜΑΪΟΥ ΤΟΥ 1864 ο αξιωματικός του αυστροουγγρικού ναυτικού Τζιοβάννι Ινάτσιο Λούτις πήρε ένα γράμμα από τον αυτοκράτορα Φραγκίσκο Ιωσήφ, που αποτέλεσε γι' αυτόν μια τεράστια απογοήτευση. Με το γράμμα αυτό, ο ηγεμόνας και το κράτος απορρίπτουν τελεσίδικα την εφεύρεση του που ο Λούπις είχε ονομάσει «υπερασπιστή των ακτών», Φυσικά, αρνούνται να χρηματοδοτήσουν και τη συνέχιση των ερευνών γι' αυτό το περίεργο κατασκεύασμα. Η Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία είχε ανάγκη από ένα όπλο που θα προστάτευε τις ακτές της Δαλματίας (της σημερινής Κροατίας) από τους Ιταλούς, που τις διεκδικούσαν,αλλά η ιδέα ενός κώνου γεμάτου εκρηκτικά που θα προχωρούσε μόνος του στη θάλασσα και θα χτυπούσε τα εχθρικά πλοία τους φαινόταν εντελώς εξωφρενικη. Ο Λούπις είχε ήδη κατασκευάσει ένα τέτοιο όπλο, το οποίο οι εργάτες είχαν ονομάσει «τoρμπιντο», θεωρώντας το επίσημο όνομα, «υπερασπιστής των ακτών πολύ βαρύγδουπο και άβολο. Αφού λοιπόν η ιδέα της τορπιλης απορρίφθηκε, ο Λούπις απευθύνθηκε σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε ιδιωτικό τομέα. Δημιούργησε ένα είδος συνεταιρισμού με τον αξιωματικό Τζιοβάννη ντε Τσιότα, τον Άγγλο μηχανικό Ρόμπερτ Γουάιτχεντ και τον τεχνίτη Άνιμπαλ Πλόεχ. Άρχισαν να δουλεύουν σ' ένα έρημο μηχανουργείο, προσπαθώντας να τελειοποιήσουν το πρώτο δείγμα, που είχε κατασκευάσει μόνος του ο Λούπις. Η πρώτη τορπίλη του Λούπις ήταν ένα αδρανές σώμα γεμάτο εκρηκτικά που επέπλεε ενώ το κατηύθυναν από την ακτή με δύο καλώδια. Το βεληνεκές του ήταν διακόσια μέτρα, αλλά απέτυχε σε όλες τις δοκιμές. Τα θαλάσσια ρεύματα το παράσερναν και το πήγαιναν όπου ήθελαν. Μετά από έξι χρόνια δουλειάς, η παρέα των εφευρετών παρουσίασε τη δεύτερη τορπίλη. Ήταν τριάμισι μέτρα και κινείτο υποβρυχίως με ταχύτητα πέντε ως έξι κόμβων. Οι δοκιμές, παρουσία Αυστριακων αξιωματικών, είχαν ικανοποιητικά αποτελέσματα,οπότε οι κατασκευαστές εκλήθησαν στη Βιέννη για διαπραγματεύσεις. Η αλήθεια είναι ότι η μοίρα αυτού του νέου φοβερού όπλου ήταν πολύ περίεργη. Δεν το αντιμετώπισαν ποτέ ως κρατικό μυστικό και άφησαν τις διαπραγματεύσεις και τον ανταγωνισμό να λειτουργήσουν απρόσκοπτα. Οι εφευρέτες ζήτησαν από την κυβέρνηση δυο εκατομμύρια φιορίνια για την παραγωγή εκατό τορπιλών σε έξι μήνες και τον εξοπλισμό πέντε πλοίων με αντίστοιχους πυροσωλήνες. Η κυβέρνηση απέρριψε την προσφορά ως ακριβή. Οι εφευρέτες επανήλθαν ζητώντας πληρωμή σε είδος. Ζήτησαν 100.000 κορμούς βελανιδιάς από το κρατικό δάσος Μπρουντ. Νέα άρνηση. Τρίτη προσφορά, με 25.000 κορμούς, απορρίπτεται ξανά. Οι 25.000 κορμοί κοστολογούνται στα 850.000 φιορίνια, ποσό που θεωρείται μεγάλο. Η κυβέρνηση αντιπροτείνει 200.000 φιορίνια, ποσό που δέχονται τελικά οι εφευρέτες, υπό την προϋπόθεση ότι δε θα παραχωρήσουν την αποκλειστικότητα του όπλου στην Αυστρία. Μπροστά στην ανάγκη για μείωση του κόστους,οι Αυστριακοί παραδόξως δέχονται, με αποτέλεσμα, όταν αυτοί απέκτησαν το όπλο, να το έχουν αποκτήσει παράλληλα και όλοι τους οι εχθροί. Για να μη χαλάσει ένα μέρος των κυνηγότοπων από την κοπή των δέντρων, ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος Ιωσήφ αφαίρεσε από τη χώρα του τη δυνατότητα ενός σοβαρού στρατιωτικού πλεονεκτήματος έναντι των υπολοίπων. Οι συνεταίροι βγήκαν αμέσως στη διεθνή αγορά. Ο Άγγλος Γουάιτχεντ αυτοπροσώπως πήγε μια τορπίλη και τα σχέδια στην πατρίδα του και έκανε παρουσίαση έξω από το λιμάνι Σίρνες. Έτσι, η Αυστρία είχε το όπλο πάνω στα πλοία της το 1870, η Βρετανία το 1871,η Ιταλία, εναντίον της οποίας κατασκευάστηκε για να χρησιμοποιηθεί η τορπίλη, το 1873, το ίδιο και η Γερμανία, ενώ η Ελλάδα το πήρε το 1880. Μηδενικό πλεονέκτημα, απλώς έγινε πιο πολύπλοκος και επικίνδυνος ο θαλάσσιος πόλεμος, καθώς άρχισαν αμέσως οι έρευνες για να βρεθεί το αντι-όπλο που θα αντιμετώ- πιζε την τορπίλη, αφού αυτή τελειοποιήθηκε με σειρά βελτιώσεων που τη μετέτρεψαν σε φοβερό όπλο. Λίγα χρόνια αργότερα, η τορπίλη έγινε ακόμα πιο αποτελεσματική, καθώς τοποθετήθηκε στα υποβρύχια. Ένα ύπουλο όπλο, σ' ένα ύπουλο πλοίο. Τα κέρδη για τους συνεταίρους ήταν τόσο μεγάλα,που οδήγησαν την ομάδα σε ρήξη. Κερδισμένος βγήκε ο Βρετανός Γουάιτχεντ, που έφτιαξε μόνος του το πρώτο εργοστάσιο τορπιλών στο Φιούμε και τροφοδοτούσε όλα τα κράτη της υφηλίου, για να τις εξαπολύουν το ένα εναντίον του άλλου. Ο εμπνευστής του όπλου,Τζιοβάνι Ινιάτσιο Λούπις, πήρε την άδεια από τον αυ- τοκράτορα να βάζει μπροστά από το όνομά του τον τίτλο φον Ράμμεν. Ράμμεν στα γερμανικά σημαίνει εμ- βολίζω. Ποτέ δεν έλειψαν τα λεφτά και οι τιμές σ' αυτούς που εφευρίσκουν τρόπους να σκοτώνουν...